Krzywa Wieża w Pizie

Każdy, kto odwiedza Pizę po raz pierwszy, natychmiast zauważa Wieżę. Widać ją z daleka ponad średniowiecznymi murami i już po jednym spojrzeniu wiadomo, że nie jest to zwykła wieża. Natychmiast rozpoznajesz pochyloną sylwetkę, która uczyniła ją sławną na całym świecie. Ale to, czego zdjęcia nie mogą uchwycić, odkrywa się dopiero z bliska: zmieniające się światło na białym marmurze, cicha atmosfera placu, sposób, w jaki wieża wydaje się przeciwstawiać grawitacji z gracją, jakby pochyliła się z wyboru, a nie przez pomyłkę.

Krzywa Wieża w Pizie to w rzeczywistości dzwonnica katedry. Budowa rozpoczęła się w 1173 roku, ale od samego początku coś nie szło zgodnie z planem. Miękkie podłoże sprawiło, że konstrukcja przechyliła się już po kilku piętrach. Prace wstrzymano, a następnie wznowiono kilkadziesiąt lat później, ale wieża nadal była budowana "krzywo", z próbami skorygowania nachylenia w miarę upływu czasu. Ta niestabilność nigdy jej nie opuściła, więc na przestrzeni wieków podjęto dziesiątki interwencji, aby zapobiec jej zawaleniu. Dziś, po długich operacjach zabezpieczających, wieża jest stabilna i otwarta dla zwiedzających. Pomimo kruchego wyglądu, jest solidna - i była taka przez ponad osiemset lat.

Zwiedzanie Tower to przede wszystkim wspinaczka na nią. Znajdują się tam 294 stopnie wykonane z gładkiego kamienia, wytartego przez czas i stopy milionów ludzi. Wspinaczka nie jest łatwa: wewnętrzny korytarz jest wąski i okrągły, i od razu odczuwa się jego nachylenie. Czasami wydaje się, że idziesz bokiem, potem twoje ciało przyzwyczaja się do tego, ale uczucie pozostaje. Po dotarciu na szczyt wysiłek zostaje nagrodzony. Widok jest szeroki i wyraźny. W dole widać Piazza dei Miracoli, z idealną geometrią trawy i białego marmuru. Obok znajduje się katedra z fasadą bogatą w kolumny i posągi, a następnie baptysterium, okrągłe i majestatyczne. Wokół rozciąga się niskie miasto z czerwonymi dachami i ulicami wijącymi się w kierunku rzeki Arno. W pogodne dni wzrok sięga aż po wzgórza, a czasem można nawet dostrzec błękitny pas na horyzoncie: morze.

Na szczycie wieży znajdują się dzwony. Siedem, w różnych rozmiarach, umieszczonych w komorze dzwonów. Nie biją już wszystkie, aby uniknąć wibracji, które mogłyby zagrozić równowadze Wieży. Ale pozostają tam, jako milczący świadkowie. Niektórzy odwiedzający podchodzą do nich i dotykają ich z szacunkiem. Inni słuchają przewodników opowiadających starożytne historie, legendy i anegdoty.

Nawet samo spojrzenie na wieżę z zewnątrz pozostawia wrażenie. Piętra są ułożone w harmonijny sposób, loggie z białymi kolumnami tworzą powtarzający się, ale nie sztywny wzór. Każda strona łapie światło w inny sposób. Wczesnym rankiem Wieża wygląda chłodno, niemal srebrzyście. W południe świeci, niemal oślepiając w toskańskim słońcu. O zachodzie słońca rozgrzewa się, nabierając złotego i różowawego odcienia i wydaje się niemal oddychać. Ludzie siadają na trawie i obserwują go przez długi czas, czasem w milczeniu. To jeden z tych zabytków, które wydają się proste, ale im bardziej się przyglądasz, tym więcej odsłaniają.

Wokół wieży znajduje się Piazza dei Miracoli. Nawet sam spacer po nim jest przeżyciem, którego nie można przegapić. Znajduje się tam katedra z dekorowanymi wnętrzami, amboną Giovanniego Pisano i kasetonowym sufitem. Baptysterium słynie z doskonałej akustyki. Jest też Camposanto z freskami, starożytnymi grobowcami i subtelnym zapachem kamienia i czasu. Ale nawet ci, którzy zdecydują się skupić tylko na Wieży, bez odwiedzania całego kompleksu, pozostawią po sobie niezatarte wrażenie.

Niektórzy przychodzą na klasyczne zdjęcie, udając, że "podtrzymują" Wieżę ręką. Stało się to niemal rytuałem. Ale często ludzie zostają dłużej niż się spodziewali. Uderza dyskretna, ale potężna obecność wieży. Nie potrzebuje efektów specjalnych ani upiększeń. Jest tam od wieków, pochylony, ale odporny i może właśnie to czyni go tak fascynującym.